Het is echt veel te lang geleden dat er hier nog eens iets nieuws verscheen. Er werd hier ten huize MiLo wel veel gecreëerd, maar de alledaagse drukte overheerste en veel verder dan er wat foto's van maken kwam ik helaas niet. 

Gelukkig valt alles ondertussen weer wat meer in zijn plooi en komen er af en toe zo al eens rustpuntjes opduiken, waardoor er weer wat meer tijd vrij komt voor andere dingen dan werk en huishouden. 

Zo reorganiseerde ik mijn naaikamer onlangs en deed ik nog eens 'grote kuis' in mijn stofvoorraad. Ik deed wat weg, kocht wat bij en kan nu weer verder voor een tijdje. Ik sorteerde ook mijn restjes, maar hield toch nog een bakje tricotrestjes en een bakje katoenrestjes over. Die lapjes waar ik echt niks meer uit krijg, gooide ik weg. De grotere lapjes hield ik bij op voorwaarde dat ze binnen het half jaar verwerkt geraken. Anders moeten die ook wijken. En zo geschiedde... Ik ging aan de slag met de tricotlapjes. 

Ik knipte een aantal ondergoedsetjes voor zoonlief en gebruikte daarvoor het patroon van Van Katoen. De patroondelen van de boxershort zijn klein genoeg om met restjes aan de slag te gaan. Ik had gelukkig ook nog genoeg voor bijhorende onderhemdjes. 

In plaats van een elastiek of boordstof aan de taille, verwerkte ik de elastiek in de rand. Mijn zoontje houdt namelijk niet van te ruwe elastiek tegen zijn huid. De randjes werkte ik af met de overlock en zoomde om met een tweelingnaald. 

Zoonlief is alvast grote fan van zijn nieuwe ondergoed! En ik ben tevreden dat ik hem heb kunnen blij maken. Win-win!

Heb jij nog tips voor restjesverwerking? 

... Barbara ...

Eén jaar geleden vertrok je...

Astrid,

Eén jaar geleden vertrok je...

zonder afscheid

Jouw vertrek kwam niet helemaal onverwacht. Er sluimerde al jaren een rusteloosheid in jou. Je was hard voor jezelf, heel kritisch ook. Op zich is dat ok, ik ben zelf ook zo, maar het trok jou

 naar beneden. Het was nooit goed genoeg. Het maakte dat je ergens liever niet aan begon, dan dat je er toch voor ging, omdat je te bang was om te falen. Om dan achteraf te denken 'wat als...' of 'Had ik toch maar...' . 

Het 'waarom' van jouw vertrek hield me maanden bezig. Ik wou het snappen. Ik zocht naar antwoorden. Ik piekerde me suf en voelde me daardoor zelf heel rusteloos. Op sommige momenten voelde ik zelfs een heel intense kwaadheid. Waarom, waarom, waarom! Vooral op die momenten dat Mila verdrietig was omdat ze jou zo hard miste. Haar tranen raakten mij elke keer weer tot in het diepste van mijn ziel, omdat ik het niet beter kon maken. 

 Maar geleidelijk aan maakte dat gevoel van onmacht plaats voor een soort van berusting. Je vertrok uit eigen wil en dat moeten we respecteren. Jij zocht naar rust en het enige wat ik kan hopen is dat je die ook vond. Nog steeds zie ik jou in kleine dingen, denk ik aan jou bij het horen van sommige liedjes, roepen bepaalde woorden hele herinneringen op, ... maar dat is goed. En nog steeds zijn er af en toe tranen bij Mila en meestal vertel ik haar dan over hoe jij was als kind, over wat we samen allemaal deden, over de dingen waar jij van hield, ... . Daar fleurt ze meestal van op. Zo leert ze jou toch een beetje kennen en weet ze dat je haar heel graag zag. 

Eén jaar geleden vertrok je en we missen je nog elke dag... maar tegelijkertijd ben je nog steeds bij ons ... 

Liefs, 

Je zus...

Keep calm and swap on...

Toen Davina een oproep lanceerde voor een nieuwe sew challenge in de vorm van een swap zei ik volmondig ja! Gelukkig besefte ik toen niet dat dit een megadrukke periode ging worden. Druk op het werk, druk thuis en een heus naaiweekend gepland op het moment dat er moet geblogd worden. En aangezien plannen niet mijn allersterkste kant is, wordt er eerst een blogpost geschreven voor ik aan mijn naaiweekend begin. 

Ik werd gekoppeld aan Lies van De Zussen. We stuurden wat berichtjes over en weer en kwamen uit bij onze jongste kids, allebei jongens, met als een gemeenschappelijke deler Lego. Lies stelde een Lego pyjama voor en ik dacht 'leuk en nuttig'. Dus dat werd het dan. Ik had al vrij snel een duidelijk beeld van wat ik wou maken. Alleen duurde het even voor ik tijd vond om er ook effectief aan te beginnen. 

In 't Leerke vond ik onmiddellijk de stof die ik zocht, zachte donkerblauwe tricot en gestreepte boordstof voor een speelser effect. Ik haalde het boek 'Pyjamaparty' nog eens uit de boekenkast en koos voor de Dandy Pyjama in maat 128. 

Met de Cameo maakte ik een strijkapplicatie van legofiguurtjes. Google zocht voor mij zelfs het lettertype van Lego op. Daarmee maakte ik een strijkapplicatie van de maat en als extra detail van de naam voor op de achterkant van de pyjama. 

Stof: 't Leerke Edegem

Patroon: dandy pyjama uit Pyjama Party

Benieuwd wat de andere bloggers swapten? Neem zeker een kijkje op volgende blogs!

woohoo by Davina * just Delphine * blogrevolution * c'est Saar * hutse pruts * sewingalacarte * de zussen (2 blogberichten!) * voor Milo * katrienette * de rode draad van tante Kaat * la vie de lady rose * stoffenspulletjes * 196

And so the adventure begins... again...

1 september! 

De dag waarop in menig huis de structuur en de rust terug zijn intrede kan doen. En ook wij zijn geen uitzondering op deze regel. De structuur was hier al een paar weken zoek en rust, die was er alleen als de kids 's avonds in dromenland waren. Maar het was een leuke vakantie! 

Zoonlief bloeide open en werd letterlijk en figuurlijk groot op twee maanden tijd. Zijn zelfvertrouwen groeide, hij werd zoveel bewuster van zijn kunnen, zijn taal en uitspraak verbeterde,... . Echt, ik ben zo trots op dat ventje! Hij was dan ook helemaal klaar om aan zijn laatste kleuterjaartje te beginnen! Dit wordt zijn beste kleuterjaar! Daar ben ik zeker van!

En ook dochterlief werd groot. Groot in haar manier van praten, in haar manier van doen, maar ook groot in zorg voor anderen en positivisme. School, daar had ze vandaag niet zoveel zin in, maar ze keek er naar uit om haar vriendinnen terug te zien. Stiekem vond ze het ook best wel spannend, een nieuwe klas, een nieuwe juf, het tweede leerjaar, ... . Dat zag ik in haar ogen en voelde ik aan de knuffel die ze me gaf voor ze aansloot in de rij en vertrok naar de klas. 

Ze gaan dat goed doen!

Uiteraard vertrokken ze naar school in zelfgemaakte outfits, matching outfits zelfs! Nu ze dat nog willen, moeten we daar van profiteren. 

Voor Timo maakte ik een Theo hemdje. Zo heeft hij er al wel een paar, maar dat patroon gaat nooit vervelen. Ik maakte voor mijn 5 jarige een 122 standaard en dat zit hem als gegoten. Ik koos deze keer voor een contrasterend stofje als rugpas en voegde een paspel toe. Als sluiting koos ik voor drukknoopjes, dat maakt het aankleden iets makkelijker voor hem. Als ieniemienie detail voegde ik naast de donkerblauwe drukknoopjes ook een lichtblauw knoopje toe. Die details, daar hou ik van.

Voor Mila maakte ik de Laure jurk. Ik koos voor de versie met de verlaagde taille en het striklint en voegde kapmouwtjes toe. Dit model staat haar zo goed. Ze vond het striklint eerst een beetje raar, maar eens ze de jurk had gepast was ze verkocht. De perfecte schooljurk! Ik maakte een 8 jaar voor mijn 7 jarige. 

And so the adventure begins... again... 

Patronen: 

Theo - Zonen 09

Laure - Straightgrain

Mix and Match - Mind the Whale (boekentas Mila)

Stof:

Theo: Petit Pan en Soft Cactus

Laure: Petit Pan

... Barbara ...

It always seems impossible until it's done!

 Het lijkt alweer zo lang geleden dat we met een heel aantal bloggers samenkwamen in Merksem voor een Blogmeet georganiseerd door Davina. Het werd een leuke avond vol met fijne gesprekken met medeblogsters. Merci Davina voor de organisatie!

Samen met die blogmeet hangt altijd een heuse Sew Challenge. Ik nam vorige keer ook deel. Wat ik toen maakte kan je hier lezen. 

Deze keer werd ik uitgedaagd door Stephanie van Naaiz. Dat het een serieuze uitdaging was, begot. Ik kreeg volgende criteria:

Een broek met een echte gulp

Zakken

Matchen met een ander naaisel

Dat er bij deze challenge voor zoonlief zou genaaid worden, stond al heel snel vast. Dochterlief weigert namelijk om broeken te dragen. Enkel voor een paardrijbroek maakt ze een uitzondering. Aan een broek voor mezelf ging ik zeker niet beginnen. Dat zou een challenge in het kwadraat zijn! 

Het patroon Cisse van Zonen 09 ligt hier al heel lang in de kast, maar werd nog nooit gebruikt. Dan was het nu maar eens tijd om dat te doen! Ik zocht wat inspiratie bij mijn goede vriend Google qua stoffen en zakopties e.d., maar daar werd ik niet veel wijzer van. De versies die ik vond waren op zich wel mooi, maar niet mijn stijl en al helemaal niet die van zoonlief. Omdat ik wou dat de broek vlot combineerbaar zou zijn, koos ik om voor een jeansstof te gaan. Bij 't Leerke in Edegem vond ik wat ik zocht, een soepele jeansstof met wat 'rek'. 

Ik koos uiteraard voor de versie met gulp. Zo'n gulp, dat deed ik nog nooit eerder. Merci Stephanie! Zonder deze challenge zou ik er misschien niet aan begonnen zijn. Dankzij de goede uitleg bij het patroon, lukte het wonderwel van de eerste keer! Voor de sluiting gebruikte ik een koperkleurige drukknoop.

Om aan criterium 2 te voldoen voegde ik 4 zakken toe. Een gewone steekzak, een dubbele steekzak en een achterzakje. Ik werkte ze af met een koperen paspel en topstitchte met een dikker garen. Voor de topstitch maakte ik mijn steek ook ietsje groter. Het zijn net die details die het broekje voor mij iets extra geven. Het achterzakje sluit met een drukknoop. 

En dan nog matchen met een andere naaisel. Dat kan geen probleem zijn! Ik naaide al eens een reeks Mitch sweaters voor zoonlief. Die combineren perfect met zijn nieuwe jeans. De ideale schooloutfit!

En zoonlief stond maar wat graag te poseren met zijn coole outfit! Hij stond helaas niet echt veel stil :-) 

Patronen: 

Broek: Cisse van Zonen 09

Trui: Mitch Sweater uit LMV

Stoffen:

Jeans: 't Leerke Edegem

Trui: Pieke Wieke

Benieuwd naar de andere uitdagingen? Deze dames vertellen je er vandaag meer over:

patat en kroket ❤ mamacreatief  ❤ B-naais ❤ Maankindjes ❤ Katrienette  ❤ Girlsinuniform

 Sewblondes ❤ Mimaloki ❤ De zussen ❤ voor Milo  ❤ Vlijtig Liesje knutselt

... Barbara ...

Go where you feel most alive...

Eind januari 2016 ging bij mij het licht uit. Al maanden was mijn lichaam signalen aan het geven, dat het zo niet langer kon. Heb begon met hoofdpijn, die ik negeerde... . Toen kreeg ik pijn in mijn nek en schouders, die ik ook negeerde... . Dan kreeg ik rugpijn, die ik ook met veel moeite verbeet... . Ik bleef maar doorgaan. Humeur onder nul, ik verdrong de tranen elke keer als iemand oprecht vroeg hoe het ging en maar gaan, gaan, gaan, tegen beter weten in. Tot ik op een dag helemaal blokkeerde. Ik kon mezelf niet meer aan het werk zetten, alleen maar voor me uit staren en vergaan van de pijn, letterlijk in heel mijn lijf. Tranen vloeiden. De kracht om sterk te zijn, was volledig weg. 

De periode die aanbrak was moeilijk en confronterend. Ik wou er zo snel mogelijk weer bovenop geraken. Een weekje rusten, dacht ik, en ik ben zo weer de oude. Niet dus... . Het duurde enkele maanden voor ik me weer wat meer mezelf voelde. Wekelijkse gesprekken met de psycholoog, loopbaanbegeleiding en veel rust hielpen me er geleidelijk aan bovenop. Creatief bezig zijn bleek de uitstekende uitlaatklep. Naaien, haken, handletteren, tekenen,... . Ik kreeg inzicht in mijn valkuilen. Ik besefte dat mijn drang naar perfectie en controle aan de basis lag van mijn burnout. Toegeven dat ik opgebrand was, was nog het allermoeilijkst, maar eens dat me lukte, begon gaandeweg het herstel. 

Eindelijk had ik de kracht om mijn job te laten voor wat het was en op zoek te gaan naar iets nieuws. De loopbaanbegeleiding was een belangrijke hulp, zowel voor het gericht zoeken in vacatures, als voor het solliciteren zelf. In no time vond ik een job die me weer zin gaf om er voluit voor te gaan. 

En nu, augustus 2017, op de laatste dag van een zalige reis met mijn gezin, kan ik met een gerust hart zeggen dat ik er weer bovenop ben. Ik kan weer genieten van de kleine dingen, van samen zijn met ons viertjes, zonder te denken aan wat me te wachten staat op het werk. Ik slaag er in om mijn grenzen te bewaken, om op tijd op de rem te gaan staan, om los te laten... . En ja, natuurlijk neem ik soms nog te veel hooi op mijn vork, maar ik vind het al lang geen schande meer om een stap terug te zetten, zodat ik mij er weer wat comfortabeler bij voel. 

Morgen is er weer een nieuwe dag, we zien wel wat er komt... .

... Barbara ...

Never change a winning team!

Zoonlief houdt niet van broeken met moeilijke knopen en ritsen. Veel te veel gedoe allemaal en al helemaal als je snel, snel, snel naar toilet moet. Dat toilet is niet altijd zijn vriend, maar hij doet echt enorm zijn best. Ik vrees dat hij bij het begin van zijn schoolcarrière een beetje geforceerd werd. En als er nu iets is wat je met Timo, met geen enkel kind trouwens, niet moet doen, dan is het wel hem forceren. Dat werkt averechts, elke keer... . 

Maar, geloof het of niet, de shortjes/broekjes die ik voor hem maak, blijven het meeste gespaard van ongelukjes. Dan doet hij extra zijn best. Het mooiste compliment ooit! Vorige zomer maakte ik ook al een aantal Cyriel shorts (LMV mei/juni 2016) voor hem. Helaas zijn die allemaal te klein geworden. Dan maar nieuwe maken natuurlijk. 

 Omdat ik mij bij de versies van vorig jaar ergerde aan de elastiek die telkens ronddraaide, gebruikte ik nu de non-slip elastiek van Prym. Het rubber van de elastiek piept door de elastiekband naar buiten, waardoor de elastiek mooi op zijn plaats blijft. Een werkje om die door het tunneltje te krijgen, maar eens erdoor zit hij als gebeiteld. 

Tijdens het legendarische 'Start the summer naais' weekend rolden er al twee vanonder mijn machine. Eentje in de alombekende french terry 'Botanical Garden' van About Blue Fabrics en eentje in de streelzachte Grill van See You At Six.

De raketijsjesstof van Eva Mouton kon ik niet weerstaan. Alleen al omdat zoonlief gek is op die ijsjes is deze stof op zijn lijf geschreven. 

Patroon: Cyriel uit LMV mei/juni 2016

Stof: About Blue Fabrics en See You At Six

... Barbara ...