Sommige dingen wennen nooit...

Astrid,

Sommige dingen wennen nooit... . Afscheid nemen is daar één van. Het gaat samen met veel verdriet en het vraagt moed. Afscheid nemen van jou, voor altijd, voelt onwezenlijk. Je was nog zo jong, een heel leven lag nog voor jou. Hoe vaak heb ik dat niet tegen je gezegd, in de hoop dat het zou doordringen en je een lichtje zou zien in jouw duisternis. Je liet mij niet meer toe... .

Veel vragen blijven hangen. Vragen naar het waarom. Vragen naar hoe je de moed vond om de keuze te maken om dit aardse leven de rug toe te keren. Mijn eerste reactie was zoeken naar antwoorden, maar bijna meteen kwam ook het besef dat die antwoorden mij niks verder zouden brengen. Het besef dat ik met de beste wil niets meer had kunnen doen om je op andere gedachten te brengen. Je was te diep gezakt... .

Vrede vinden in je keuze is moeilijk en misschien zal ik het nooit echt begrijpen. Maar ik moet ze respecteren.  Vroeg of laat krijgt ook dit een plaats. 

Ik wil me jou blijven herinneren zoals je echt was. Die laatste jaren vergeet ik, want toen was je een schim van wie je ooit was. Het beeld dat ik van jou wil houden is dat van een vrolijke vrouw, met het hart op de juiste plaats. De perfecte meter voor mijn dochter. Zij was dol op jou en jij op haar. Je was altijd te vinden voor iets zots. Je wist als geen ander hoe je plezier moest maken en van het leven moest genieten. Lekker eten, een filmpje meepikken, een reisje... . Weet je nog...  Drie keer staan drummen om naar Titanic te gaan kijken vanop het beste plekje in de cinema, en telkens weer hoopten we dat dat grote schip met die knappe Jack niet zou zinken. Of die keer dat we alle Twilight films op een avond bekeken. Of toen we bij ons eerste bezoek aan disneyland wel tien keer na elkaar in de rock'n'rollercoaster stapten om dé perfecte foto te nemen. We hebben samen heel wat gelachen.

Het ga je goed... . Hopelijk vind je nu je welverdiende rust... .

... Liefs van je zus ...