Pagina's

Pages

It always seems impossible until it's done!

maandag 28 augustus 2017

 Het lijkt alweer zo lang geleden dat we met een heel aantal bloggers samenkwamen in Merksem voor een Blogmeet georganiseerd door Davina. Het werd een leuke avond vol met fijne gesprekken met medeblogsters. Merci Davina voor de organisatie!
Samen met die blogmeet hangt altijd een heuse Sew Challenge. Ik nam vorige keer ook deel. Wat ik toen maakte kan je hier lezen. 

Deze keer werd ik uitgedaagd door Stephanie van Naaiz. Dat het een serieuze uitdaging was, begot. Ik kreeg volgende criteria:

Een broek met een echte gulp
Zakken
Matchen met een ander naaisel

Dat er bij deze challenge voor zoonlief zou genaaid worden, stond al heel snel vast. Dochterlief weigert namelijk om broeken te dragen. Enkel voor een paardrijbroek maakt ze een uitzondering. Aan een broek voor mezelf ging ik zeker niet beginnen. Dat zou een challenge in het kwadraat zijn! 

Het patroon Cisse van Zonen 09 ligt hier al heel lang in de kast, maar werd nog nooit gebruikt. Dan was het nu maar eens tijd om dat te doen! Ik zocht wat inspiratie bij mijn goede vriend Google qua stoffen en zakopties e.d., maar daar werd ik niet veel wijzer van. De versies die ik vond waren op zich wel mooi, maar niet mijn stijl en al helemaal niet die van zoonlief. Omdat ik wou dat de broek vlot combineerbaar zou zijn, koos ik om voor een jeansstof te gaan. Bij 't Leerke in Edegem vond ik wat ik zocht, een soepele jeansstof met wat 'rek'. 

Ik koos uiteraard voor de versie met gulp. Zo'n gulp, dat deed ik nog nooit eerder. Merci Stephanie! Zonder deze challenge zou ik er misschien niet aan begonnen zijn. Dankzij de goede uitleg bij het patroon, lukte het wonderwel van de eerste keer! Voor de sluiting gebruikte ik een koperkleurige drukknoop.





Om aan criterium 2 te voldoen voegde ik 4 zakken toe. Een gewone steekzak, een dubbele steekzak en een achterzakje. Ik werkte ze af met een koperen paspel en topstitchte met een dikker garen. Voor de topstitch maakte ik mijn steek ook ietsje groter. Het zijn net die details die het broekje voor mij iets extra geven. Het achterzakje sluit met een drukknoop. 



En dan nog matchen met een andere naaisel. Dat kan geen probleem zijn! Ik naaide al eens een reeks Mitch sweaters voor zoonlief. Die combineren perfect met zijn nieuwe jeans. De ideale schooloutfit!


En zoonlief stond maar wat graag te poseren met zijn coole outfit! Hij stond helaas niet echt veel stil :-) 



Patronen: 
Broek: Cisse van Zonen 09
Trui: Mitch Sweater uit LMV

Stoffen:
Jeans: 't Leerke Edegem
Trui: Pieke Wieke

Benieuwd naar de andere uitdagingen? Deze dames vertellen je er vandaag meer over:


... Barbara ...

Go where you feel most alive...

donderdag 17 augustus 2017

Eind januari 2016 ging bij mij het licht uit. Al maanden was mijn lichaam signalen aan het geven, dat het zo niet langer kon. Heb begon met hoofdpijn, die ik negeerde... . Toen kreeg ik pijn in mijn nek en schouders, die ik ook negeerde... . Dan kreeg ik rugpijn, die ik ook met veel moeite verbeet... . Ik bleef maar doorgaan. Humeur onder nul, ik verdrong de tranen elke keer als iemand oprecht vroeg hoe het ging en maar gaan, gaan, gaan, tegen beter weten in. Tot ik op een dag helemaal blokkeerde. Ik kon mezelf niet meer aan het werk zetten, alleen maar voor me uit staren en vergaan van de pijn, letterlijk in heel mijn lijf. Tranen vloeiden. De kracht om sterk te zijn, was volledig weg. 

De periode die aanbrak was moeilijk en confronterend. Ik wou er zo snel mogelijk weer bovenop geraken. Een weekje rusten, dacht ik, en ik ben zo weer de oude. Niet dus... . Het duurde enkele maanden voor ik me weer wat meer mezelf voelde. Wekelijkse gesprekken met de psycholoog, loopbaanbegeleiding en veel rust hielpen me er geleidelijk aan bovenop. Creatief bezig zijn bleek de uitstekende uitlaatklep. Naaien, haken, handletteren, tekenen,... . Ik kreeg inzicht in mijn valkuilen. Ik besefte dat mijn drang naar perfectie en controle aan de basis lag van mijn burnout. Toegeven dat ik opgebrand was, was nog het allermoeilijkst, maar eens dat me lukte, begon gaandeweg het herstel. 

Eindelijk had ik de kracht om mijn job te laten voor wat het was en op zoek te gaan naar iets nieuws. De loopbaanbegeleiding was een belangrijke hulp, zowel voor het gericht zoeken in vacatures, als voor het solliciteren zelf. In no time vond ik een job die me weer zin gaf om er voluit voor te gaan. 


En nu, augustus 2017, op de laatste dag van een zalige reis met mijn gezin, kan ik met een gerust hart zeggen dat ik er weer bovenop ben. Ik kan weer genieten van de kleine dingen, van samen zijn met ons viertjes, zonder te denken aan wat me te wachten staat op het werk. Ik slaag er in om mijn grenzen te bewaken, om op tijd op de rem te gaan staan, om los te laten... . En ja, natuurlijk neem ik soms nog te veel hooi op mijn vork, maar ik vind het al lang geen schande meer om een stap terug te zetten, zodat ik mij er weer wat comfortabeler bij voel. 

Morgen is er weer een nieuwe dag, we zien wel wat er komt... .


... Barbara ...
 
FREE BLOGGER TEMPLATE BY DESIGNER BLOGS