Pagina's

Pages

Go where you feel most alive...

donderdag 17 augustus 2017

Eind januari 2016 ging bij mij het licht uit. Al maanden was mijn lichaam signalen aan het geven, dat het zo niet langer kon. Heb begon met hoofdpijn, die ik negeerde... . Toen kreeg ik pijn in mijn nek en schouders, die ik ook negeerde... . Dan kreeg ik rugpijn, die ik ook met veel moeite verbeet... . Ik bleef maar doorgaan. Humeur onder nul, ik verdrong de tranen elke keer als iemand oprecht vroeg hoe het ging en maar gaan, gaan, gaan, tegen beter weten in. Tot ik op een dag helemaal blokkeerde. Ik kon mezelf niet meer aan het werk zetten, alleen maar voor me uit staren en vergaan van de pijn, letterlijk in heel mijn lijf. Tranen vloeiden. De kracht om sterk te zijn, was volledig weg. 

De periode die aanbrak was moeilijk en confronterend. Ik wou er zo snel mogelijk weer bovenop geraken. Een weekje rusten, dacht ik, en ik ben zo weer de oude. Niet dus... . Het duurde enkele maanden voor ik me weer wat meer mezelf voelde. Wekelijkse gesprekken met de psycholoog, loopbaanbegeleiding en veel rust hielpen me er geleidelijk aan bovenop. Creatief bezig zijn bleek de uitstekende uitlaatklep. Naaien, haken, handletteren, tekenen,... . Ik kreeg inzicht in mijn valkuilen. Ik besefte dat mijn drang naar perfectie en controle aan de basis lag van mijn burnout. Toegeven dat ik opgebrand was, was nog het allermoeilijkst, maar eens dat me lukte, begon gaandeweg het herstel. 

Eindelijk had ik de kracht om mijn job te laten voor wat het was en op zoek te gaan naar iets nieuws. De loopbaanbegeleiding was een belangrijke hulp, zowel voor het gericht zoeken in vacatures, als voor het solliciteren zelf. In no time vond ik een job die me weer zin gaf om er voluit voor te gaan. 


En nu, augustus 2017, op de laatste dag van een zalige reis met mijn gezin, kan ik met een gerust hart zeggen dat ik er weer bovenop ben. Ik kan weer genieten van de kleine dingen, van samen zijn met ons viertjes, zonder te denken aan wat me te wachten staat op het werk. Ik slaag er in om mijn grenzen te bewaken, om op tijd op de rem te gaan staan, om los te laten... . En ja, natuurlijk neem ik soms nog te veel hooi op mijn vork, maar ik vind het al lang geen schande meer om een stap terug te zetten, zodat ik mij er weer wat comfortabeler bij voel. 

Morgen is er weer een nieuwe dag, we zien wel wat er komt... .


... Barbara ...

5 opmerkingen:

  1. dikke zoen lieverd, je bent een sterke en straffe madam!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. zo mooi beschreven Barbara en zo herkenbaar. Veel geluk op je nieuwe pad en met je prachtig gezinnetje. Mooie foto ook

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi geschreven! Blijf zeker je grenzen bewaken! Ik hoop er ook achter te komen welke job bij mij past, tot nu toe nog geen succes met de hulp die ik gehad heb...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Knap dat je dit zo schreef, het zal voor velen herkenbaar zijn en moed geven. Blijf vooral tijd nemen om de genieten, jij verdient dat!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel mooi geschreven! En sterk! Zeker weten ...

    BeantwoordenVerwijderen

 
FREE BLOGGER TEMPLATE BY DESIGNER BLOGS