Pagina's

Pages

All you need is faith, trust and a little pixie dust...

woensdag 31 augustus 2016


Aan de vooravond van het nieuwe schooljaar zit ik een beetje met een krop in mijn keel. Mijn 'kleine' meid werd ineens zo 'groot', letterlijk en figuurlijk. Ze is geen baby meer, geen peutertje, nee, zelfs geen kleuter meer... Morgen gaat ze voor het eerst naar de lagere school, een grote stap voor haar, maar ook voor mij.

Ze is er helemaal klaar voor! Toen ze eerder deze week haar nieuwe klasje zag en haar meester ontmoette, besefte ze dat er heel wat ging veranderen. Ze zei er niks van, maar de blik in haar ogen sprak boekdelen. Twee minuten later was ze de klas aan het verkennen met haar vriendinnen, al giechelend en vol enthousiasme. 

Heerlijk toch, dat aanpassingsvermogen! Van elke situatie maakt ze een avontuur waar ze zich vol vertrouwen in stort. Haar zelfvertrouwen is ontwapenend. Bewust van zichzelf en van wat ze kan laat ze zich door niks of niemand uit het lood slaan. Ze blijft altijd heel dicht bij zichzelf. Van die authenticiteit kunnen veel volwassenen nog iets leren... .

Dat ik trots ben op mijn meid en haar persoonlijkheid steek ik niet onder stoelen of banken. Ze komt er, op haar eigen, unieke manier, daar heb ik alle vertrouwen in. Ik kijk er naar uit om haar te zien leren en ontdekken.


Lieve Milamuis, I love you...

...Barbara...

Blijf voor altijd bij mij...

dinsdag 23 augustus 2016


'Ik wil dat je voor altijd bij me blijft'. Zo eindigde het 'naar bed'ritueel van mijn zoontje gisteravond, na meer dan een uur... . Nu is het wel zijn handelsmerk om het begrip bedtijd te stretchen zover hij kan, maar zo intens als gisteravond is een unicum.

Het begon allemaal na het verhaaltje. Hij lag al in bed en herinnerde zich plots die ene knuffel (hij heeft massa's knuffels) en hij moest en zou die hebben om mee te slapen. Natuurlijk vond ik  die 'ene' knuffel nergens en stelde hem een paar alternatieven voor met de belofte om de knuffel de volgende dag samen te zoeken. Meestal neemt hij hiermee genoegen, maar gisteren niet... . Alle registers gingen open: zijn knuffel of hij ging niet slapen. 

Negeren, dacht ik, het waait wel over... .

Toen hij na 10 minuten nog niet uitgeraasd was, greep ik in. Bed uit en op de gang. Verandering van omgeving werkt meestal wel om hem te kalmeren, maar gisteren niet... . Er kwam heel wat brullen en schoppen aan te pas. Omdat zijn uitval geheel rond 'aandacht' draaide, besloot ik om hem opnieuw te negeren. Ook hier, meestal werkt dat perfect, maar, je raadt het al, gisteren niet... . 

Nu waren de schoppen voor mij en dat kon ik niet negeren natuurlijk. In een impuls greep ik zijn been. Hij schrok zo hard dat hij er stil van werd. Het leek wel of hij ineens besefte wat hij net had gedaan. Dikke tranen, veel 'sorry mama' en knuffels. Hij werd weer mijn lieve zoon met het 'kleine' hartje, van de ene seconde op de andere... .

Eens in bed zei hij: 'mama, ik wil dat je voor altijd bij me blijft' en toen viel hij in slaap. Toen ik zijn slaapkamerdeur dicht deed, kregen ook mijn tranen vrij spel. Hoe zeer hij het me soms moeilijk kan maken, zoveel hou ik ook van hem...

...Barbara...

Strive for progress not perfection...

zaterdag 20 augustus 2016


Gisteren waren de nichtjes op bezoek. Met Kerst gaf ik hen enkele naaiuurtjes cadeau. Die uurtjes werden gisteren benut voor het maken van een rokje. Ik leerde hen naaien met de naaimachine en kreeg zowaar een 'levensles' in ruil. Ze hielden me een spiegel voor...  . Best confronterend!

De stofkeuze moest perfect zijn: niet te dun, niet te zomers, de juiste kleur... . Het patroon uitknippen moest perfect op de lijntjes... . Het naaiwerk moest er  van de eerste keer uitzien alsof ze nooit iets anders deden... . 

Ik hoorde mezelf zeggen: 'het is maar een rokje' en 'je doet dat heel goed voor een eerste keer achter de naaimachine' en 'het maakt niets uit als je een beetje naast het lijntje knipt', maar ik herkende mezelf zo hard in hun streven naar perfectie.

Onbewust speelt dat perfectionisme bij mij ook altijd mee in alles wat ik doe. Ik zag er nooit iets verkeerds in tot ik gisteren merkte dat het ook verlammend werkt. Perfectionisme is een drempel waar je telkens weer overheen moet voor je ergens aan begint. Een rem als het ware. 
Perfectionisme is hard zijn voor jezelf, heel hard, want het is nooit goed genoeg. Het kan altijd net dat tikje beter.

Tevreden zijn met wat er goed gaat en jezelf de tijd geven om te leren en te oefenen, daar is niks mis mee, integendeel... .

...Barbara...


A friend is one who overlooks your broken fence and admires the flowers in your garden...

woensdag 17 augustus 2016



Het voorbije anderhalf jaar verliep niet zonder slag of stoot. Er gebeurden heel wat fijne dingen, maar af en toe passeerde er een donderwolk die hardnekkig bleef hangen. Gelukkig krijgt de zon nu weer stilaan de overhand... .

Ondanks de 'ups' en de 'downs' was er een grote constante in mijn leven dat laatste anderhalf jaar: mijn vrienden! Ze waren er altijd: als het goed ging, maar ook als het allemaal niet meezat. Gewoon, om te luisteren, om me op te beuren, om me met beide voeten op de grond te zetten, om me te confronteren, om leuke dingen te doen,... .

Vorig weekend begon het me te dagen: vriendschap is iets kostbaars en absoluut niet vanzelfsprekend. Vriendschap moet gekoesterd worden, want wat zouden we zijn zonder? 

Dank jullie wel voor alle oprechtheid, eerlijkheid, geduld, empathie, onvoorwaardelijkheid,... . Dank jullie wel om te zijn wie jullie zijn!



...Barbara...

Sometimes you just need to disconnect....

zondag 14 augustus 2016




Sometimes you just need to disconnect... Een deugddoende vakantie dat hadden we nodig. Breken met de sleur van alledag. Weg van het huishouden dat nooit echt klaar is. Even herbronnen met ons vier. 



Vakantie betekent voor ons gezin sinds een tweetal jaar er op uit trekken met onze caravan. Dit jaar trokken we naar Denemarken. Dat land staat al even op ons verlanglijstje van te bezoeken landen omwille van de natuur, de kindvriendelijkheid, Kopenhagen, ... . We kregen geen spijt van onze beslissing! Twee en een halve week vertoefden we in dit mooie 'groene' land met uitgestrekte graanvelden, veel zee en zijn vriendelijke inwoners met hun onverstaanbaar taaltje. 



Het leuke aan kamperen is de 'back to basics'-modus. De ruimte en de luxe van thuis inruilen voor leven, slapen, koken, ... op een beperkte oppervlakte. Als extraatje krijg je er de weidsheid van het landschap bij. En geloof mij, in Denemarken kon dat tellen! Niks beters om mijn gedachten te resetten en opnieuw plaats te maken voor de essentie van de dingen des levens. Tot nu toe lukte mij dat niet altijd even goed... . Maar nu voelde ik me in no time 'rijker' met 'minder'. Missie geslaagd!


Dankzij de reset kwam stilaan de nieuwe energie. Die zorgde ervoor dat ik opnieuw geïnspireerd werd door wat ik zag en beleefde. Deze creatieve duizendpoot kwam thuis met een ton nieuwe ideeën om uit te proberen. Eentje daarvan is deze blog, een uitlaatklep om mijn passies te combineren: schrijven, creëren, mijn gezin,... . Veel leesplezier!

...Barbara...









 
FREE BLOGGER TEMPLATE BY DESIGNER BLOGS