Gisteren waren de nichtjes op bezoek. Met Kerst gaf ik hen enkele naaiuurtjes cadeau. Die uurtjes werden gisteren benut voor het maken van een rokje. Ik leerde hen naaien met de naaimachine en kreeg zowaar een 'levensles' in ruil. Ze hielden me een spiegel voor... . Best confronterend!
De stofkeuze moest perfect zijn: niet te dun, niet te zomers, de juiste kleur... . Het patroon uitknippen moest perfect op de lijntjes... . Het naaiwerk moest er van de eerste keer uitzien alsof ze nooit iets anders deden... .
Ik hoorde mezelf zeggen: 'het is maar een rokje' en 'je doet dat heel goed voor een eerste keer achter de naaimachine' en 'het maakt niets uit als je een beetje naast het lijntje knipt', maar ik herkende mezelf zo hard in hun streven naar perfectie.
Onbewust speelt dat perfectionisme bij mij ook altijd mee in alles wat ik doe. Ik zag er nooit iets verkeerds in tot ik gisteren merkte dat het ook verlammend werkt. Perfectionisme is een drempel waar je telkens weer overheen moet voor je ergens aan begint. Een rem als het ware.
Perfectionisme is hard zijn voor jezelf, heel hard, want het is nooit goed genoeg. Het kan altijd net dat tikje beter.
Tevreden zijn met wat er goed gaat en jezelf de tijd geven om te leren en te oefenen, daar is niks mis mee, integendeel... .
...Barbara...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten